พอหลักธรรมแห่งความพอเพียง

หนังสือเรื่อง พอหลักธรรมแห่งความพอเพียง

โดยสมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก

ขนาด 15.1*21.5 cm

จำนวนหน้า 212 หน้า

หน้าปกเคลือบ UV SPOT

ปกแข็ง

กระดาษปอนด์ 80 แกรม สีขาวสอาดตา

พิมพ์ด้วยตัวอักษรสีดำ

ราคา 150 บาท

..........................................................................................

ผลที่ปรารถนาจะได้อย่างสูงสุดในชีวิตใช่ไหม? เป็นชีวิตอันอุดม

ถ้าถือเอาปรารถนาเป็นเกณฑ์ดังนี้ ก็ตอบได้ว่า ไม่ใช่เกณฑ์จัดระดับชีวิตของ

พระพุทธเจ้าแน่นอน เพราะแต่ละคนย่อมมีความปรารถนาต่างๆกัน ทั้งเพิ่ม

ความปรารถนาขึ้นได้เสมอ จนถึงมีพระพุทธภาษิตตรัสไว้ว่า "แม่น้ำเสมอ

ด้วยตัณหา (ความอยาก) ไม่มี" เช่นบางคนอยากเรียนให้สำเร็จปริญญาขั้น

นั้นขั้นนี้ บางคนอยากเป็นเศรษฐี บางคนอยากเป็นเจ้าเมือง อยากเป็นอธิบดี

อยากเป็นผู้แทนราษฎร อยากเป็นรัฐมนตรี อยากเป็นนายยกรัฐมนตรี ดังจะ

เห็นตัวอย่างคนที่เรียนมามีวิชาสูงๆ แต่รักษาตัวไม่รอด หรือรักษาตัว ให้ดีตาม

สมควรไม่ได้ ทั้งไม่ได้รับความนับถือจากคนทั้งหลายก็มีอยู่ไม่น้อย

เกณฑ์ของชีวิต

เพราะฉะนั้น พระพุทธเจ้าผู้ตรัสรู้จึงได้ทรงวางเกณฑ์ของชีวิตไว้ว่า ชีวิตมี 3

อย่างก่อน คือ

ทุชีวิต ชีวิตชั่วร้าย หมายถึง คนที่ใช้ชีวิตทำกรรมชั่วร้ายต่างๆ

โมฆชีวิต ชีวิตเปล่า หมายถึง คนที่ปล่อยให้ชีวิตล่วงไปเปล่าปราศจากประโยชน์

...และ...

สุชีวิต ชีวิตดี หมายถึง คนที่ใช้ชีวิตประกอบกรรมที่ดีที่ชอบต่างๆ

และชีวิตดีนี้นี่เองเมื่อมีมากๆขึ้น จะกลายเป็นชีวิตอุดมในที่สุดชีวิตอันอุดมคือ

ชีวิตอุดมในที่สุดชีวิตอันอุดมคือชีวิตอันสูงสุด ในแง่ของพระพุทธศาสนา คือ

ชีวิตที่ดี อันเรียกว่า สุชีวิต หมายถึง ความดีที่อาศัยชีวิตทำขึ้นชีวิตของผู้ทำดี

จึงเรียกว่า ชีวิตดี เมื่อทำดีมากชีวิตก็สูงขึ้นมากทำดีที่สุดชีวิตก็สูงสุด

องค์ประกอบของความดีในชีวิต ๔

ที่เรียกชีวิตอุดมนั้น องค์ประกอบของสิ่งที่เรียกว่า ความดีในชีวิตที่ ๔ ประการ

คือ กรรม วิชา ศิล และธรรม

อธิบายสั้นๆ...

กรรม คือ การงานที่ทำหมายถึงการงานที่เป็นประโยชน์ต่างๆ

วิชา คือ ความรู้ในศิลปวิทยา

ศีล คือ ความประพฤติที่ดี

ธรรม คือ คุณสมบัติที่ดีในจิตใจ

ชีวิตที่ดีจะต้องมีองค์คุณ ๔ ประการนี้ ชีวิตจะสูงขึ้นเพียงไรก็สุดแต่องค์คุณทั้ง

๔ นี้จะสูงขึ้นเท่าไร

นึกดูถึงบุคคลในโลกที่คนเป็นอันมากรู้จัก เรียกว่าคนมีชื่อเสียงลองตรวจดูว่า

อะไรทำให้เขาเป็นคนสำคัญขึ้น ก็จะเห็นได้ว่า...

กรรม : การงานที่ทำให้ปรากฏ มีทั้งดีและร้าย

ข้อแรกก็คือ กรรม การงานที่เขาได้ทำให้ปรากฏเป็นการงานที่สำคัญ ในทางที่

ดีก็ได้ ในทางที่เสียทางร้ายก็ได้

ในทางดี เช่น คนที่ได้ทำอะไรเป็นเกื้อกูลมาก

ในทางชั่ว เช่น คนที่ทำอะไรที่เลวร้าย เป็นข้อฉกรรจ์ เหล่านี้เกี่ยวแก่กรรมทั้งนั้น

ไม่ต้องคิดออกไปให้ไกลตัว คิดเข้ามาที่ตนเอง ก็จะเห็นว่า การงานของตนเป็น

องค์ประกอบสำหรับสำหรับของชีวิต

คนเราทุกคนจะเป็นอะไรขึ้นมา

ก็เพราะ...การงานของตน

เช่น...

เป็นชาวนาก็เพราะทำนากสิกรรม เป็นการงานของตน ของผู้ที่เป็นชาวนา

จะเป็นพ่อค้าก็เพราะทำพาณิชยะการคือการค้า

จะเป็นหมอก็เพราะประกอบเวชกรรม

จะเป็นนักเรียน นักศึกษา ก็เพราะทำการเรียนการศึกษา

จะเป็นโจรก็เพราะทำโจรกรรม ดังนี้เป็นต้น

..........................................................................................

สาระบัญ (เนื้อหาภายในเรื่อง)

..........................................................................................

จุดมุ่งหมายของชีวิต

องค์ประกอบของความดีในชีวิต ๔

วิชาที่เรียนรู้เพื่อรักษาตัวให้รอด

ชีวิตจะเป็นสุขได้อย่างไร

ความสุขอยู่ที่ไหน

เงื่อนไขของความสุข

ประโยชน์ปัจจุบัน

ประโยชน์ที่จำต้องมี

ทางแห่งการประกอบประกอบประโยชน์

สิ่งที่มีค่ากว่าเงินทอง

วิธีปฏิบัติที่ถูกต้องต่อความปรารถนา

ยิ่งสงบยิ่งเป็นสุข

สันโดน ความพอใจ ยินดี มีคุณูปการใหญ่หลวง

ประเภทของสันโดษ

ลำดับในการปฏิบัติสันโดษ

คุณของสันโดษ

ให้อสุภะ ช่วยให้มีสันโดษ พอใจแต่คู่ชีวิตของตน

วิธีแก้ความหลง

บริหารจิตด้วยการเจริญอสุภะ

เป็นมนุษย์ที่ดีอย่างพอเพียงต้องปริญญาครบถ้วนสามอย่าง

ปัญญาที่แท้จริงต้องเป็นปัญหาที่รู้ทั่วถึงสัจจะ

ปัญญาในอริยสัจเป็นปัญญาสูงสุด

ปริยัติปัญญา

พอใจในความเป็นไทย

ทางแห่งความสุขประเสริฐทุกประการ

จุดสูงสุดที่ทุกชีวิตล้วนปรารถนา

รู้จักรู้จักพอใจในตนเอง ไม่เพ่งเล็งเปรียบเทียบกับใคร

ผู้วางเฉยเป็นผู้พอใจในภาวะและฐานะของตน

พึงตัดความสำคัญตนให้สิ้น จะพบความสุขสงบ

ฝึกตนให้เป็นที่พึ่งที่ดีของตน

ไม่โลภเกินไป ให้รู้จักตน เป็นคนมีปัญญา

ศัตรูของการมีชีวิตที่พอเพียง

โลภเกินขอบเขตเป็นเหตุให้ทุกข์หนัก

พึงอบรมรักษาใจเพื่อความสุขสวัสดีของชีวิต

ฝึกความคิด "รู้จักพอ"

ความสำคัญของความคิด

ความโลภเป็นตัวทำลายไม่ใช่สร้างสรรค์

ทำดีเริ่มที่ตนเองก่อน

ทำความดีอย่างวางเฉย ไม่หวังผล

ทำความดีโดยไม่มีตัวเรา ไม่มีเรา

คำสั่งสอน "ไม่เพียงพอ" และคำสั่งสอน "เพียงพอ"

บุพพศาสนา อาจริยศาสนา รัฐศาสนา

ความดี เราทำไปเรื่อย อย่าได้รู้จักพอ

บัณฑิตย่อมฝึกตน

ผู้ประพฤติดีย่อมฝึกตน

ปรารถนาเป็นคนเช่นไร พึงประพฤติเช่นนั้น